Do telewizyjnego programu o wystawie poświęconej twórczości Andrzeja Wajdy redaktorzy Krzysztof Kłopotowski i Jakub Moroz wkroczyli: pierwszy w ciemnych okularach – oślepiony blaskiem wielkiego reżysera, drugi na klęczkach. Ten wstęp wiele powiedział zarówno o pozycji, jaką powszechnie zajmuje w naszej świadomości Wajda i jego twórczość, jak i o samej wystawie…
Na wystawie pokazujemy prace artystów, którzy znaleźli się bezpośrednio albo pośrednio pod wpływem postawy Władysława Strzemińskiego.
Do zmierzenia się z tematem wojny, kurator Ignacy Czwartos zaprosił artystów różnych roczników. Dla jednych wspomnienie wojny oznacza traumę dzieciństwa i utratę najbliższych, dla innych jest to powód do historycznej lub filozoficznej refleksji.
Wieloletnie starania połączonych sił Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Muzeum Narodowego w Warszawie oraz Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie zaowocowały zakupem rozproszonej dotychczas kolekcji dzieł Augusta Zamoyskiego – polskiego rzeźbiarza i teoretyka sztuki, jednego z najwybitniejszych rodzimych artystów XX wieku.
Dlaczego wystawa takiego formatu zostaje przemilczana? Powodem może być albo strach wiążący naszą krytykę artystyczną, bądź głęboko zakorzeniona niezdolność i programowa niechęć do podjęcia tematów wywoływanych przez twórców warszawskiej ekspozycji.